Εχω ακούσει εκείνο το..."σκοτώστε με, με λουκουμόσκονη νάναι γλυκός ο θάνατος", αλλά "ας πεθάνω φορώντας το φουλάρι μου", δεν το φανταζόμουν. Ο Κώστας Αξελός ε, διαχρονικός-αληθινός, εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.
Καλά ρε "μάστορη", είχες ιδεί κάποιον μάστορη με...αρχίδια, να φορεί φουλάρι την ώρα της δουλειάς; Οταν δουλεύουμε με τροχό, και άλλα συναφή ηλεκτροστροφικά εργαλεία, φορούμε φόρμα απαραιτήτως, γυαλιά προστασίας οφθαλμών, γάντια εργασίας και μπότες με εσωτερική σιδερένια επένδυση. Ναί; Μάλιστα.
Τώρα ρε συ "καλλιτέχνη" της κακιάς ώρας, πώς την είδες την δουλειά και, μπουρδούκλωσες την ενδυμασία που 4ούσες στις εκθέσεις, με την φορεσιά της δουλειάς, μόνον εσύ κι οι άγγελοι γνωρίζουν μια και τώρα έχεις όοολον τον χρόνον να τους εξηγήσεις, το πώς και το γιατί συνέβη ό,τι σου συνέβη τέλος πάντων, δηλαδή πώς την πάτησες.
Το άρπακόλλα έχει και το τίμημά του...φευ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου