Προσπαθώντας να καταλάβω την "κρίσιν" της κωλοκοινωνίας μας, περί καταλλήλων και ακαταλλήλων θεαμάτων, δείχνουν φόρα-παρτίδα από τηλεοράσεως πιστολιές μαχαιρώματα, μετά πτώματα, ξεκοιλιάσματα, στραπατσαρισμένες μούρες, και ανθρώπινα μέλη σκόρπια, όοολα μια χαρά.
Και εάν παρεπιπτόντως δούμε έναν άνδρα να έχει χώσει την ψωλάρα του μέσα σε κάποια γυναίκα, δηλαδή να χαίρονται κι οι δυό, ώωωπ, ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ το θέαμα. Δηλαδή το ξεπάστρεμα της ζωής ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ, και η προσφορά χαράς-ζωής ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ.
Α, το άλλο; Πότε ξεπετάχτηκες από το μουνί της μάνας σου κε τάδε; Π.χ. 13 Οκτωβρίου 1946 έτσι; Αρα...13 Φεβρουαρίου του ιδίου χρόνου ο πατέρας σου...καλαφάτιζε την μάνα σου= τουλάχιστον μια φορά ξέρουμε ποιά ημέρα ΑΚΡΙΒΩΣ η μάνα σου γαμιότανε, σωστά; Αμ, σωστά βεβαίως...
Και υποτίθεται ότι το πότε το κάνει η κάθε μιά, αποτελεί..."προσωπικό" δεδομένο μμμ,....
Ελα μουνί στον τόπο σου.
Και μη...χ(οι)ρότερα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου