Φρουρά στον Ρήνο...

"Πότε επί τέλους θα πεθαίνει ο άνθρωπος ήσυχα στο κρεββάτι του;"...
Φράσις από το θεατρικό έργο "Φρουρά στον Ρήνο" με τους Πέτρο Φυσσούν, Αλεξάνδρα Λαδικού, Μάκη Ρευματά, Μαρία Αλκαίου....τότε.
Και καθήμενος στην πρώτη σειρά(μου άρεσε η πρώτη σειρά, για να βλέπω λεπτομέρειες επάνω στους ηθοποιούς στα σκηνικά κ.τ.λ.) χειροκρότησα εντόνως και οι διπλανοί μου με κοίταξαν με...απορία, αλλά τους αντεπέδωσα την απορίαν μήπως και....
Μετά το τέλος της παραστάσεως πήγα στα καμαρίνια να συγχαρώ από κοντά τους συντελεστάς. Και σε κουβέντα που κάναμε με τον Πέτρο Φυσσούν, μου είπε ότι εξ μήνες που παίζουν στο έργο, πρώτη φορά χειροκρότησε άνθρωπος εκείνη την φράση. Μα, όοολο το έργο είναι αυτή η φράσις, αφού είναι...αντιπολεμικό του είπα και κούνησε το κεφάλι του με σημασία(φευ).
Τα ανωτέρω, με αφορμή τον πρόσφατον φονιά του άτυχου κοριτσιού στην Καστοριά.
Είχαμε τον Φρατζή(επιστήμων μαθηματικός) στα Πατήσια, τον καθηγητή μουσικής στην Φιλοθέη(καλλιτέχνης ουάου), τον δικηγόρο στην Κηφισιά που στραγγάλισε την γυναίκα του(επιστήμων κι εκείνος) και τέλος πάντων ξεφυτρώνουν κατά καιρούς και με συχνότητα που είναι πλέον ανησυχητική διάφοροι εν δυνάμει μακελάρηδες.
Ο πατέρας μου συχνά πυκνά μου υπενθύμιζε πώς..."Δεν καταστρέφουμε κάτι τις που δεν είμεθα εις θέσιν να το αποκαταστήσουμε ως ήτο, διότι όσες και συγγνώμες να αραδειάσεις ενώπιον ενός ανθρώπου που κατά λάθος του στέρησες την όραση έστω από το ένα μάτι ή στην χειρότερη περίπτωση ενώπιον ενός...πτώματος ε; Για αυτό ΠΡΟ-ΣΕ-ΧΕ όταν παίζεις με τους φίλους σου, και να προσέχεις αύριο που θα οδηγείς ΚΑΙ κάποιο όχημα κ.τ.λ.".
Εχω μια ποντικοπαγίδα, όχι εκείνη που θανατώνει το ποντικάκι, αλλά από την άλλη, που το φυλακίζει. Και μετά το πηγαίνω και το εγκαταλείπω ΖΩΝΤΑΝΟ κι ανήσυχο, στο Παλ. Ψυχικό ή στην Φιλοθέη εναλλάξ, διότι εκεί στους πλουσίους θα περάσει καλύτερα....
Εξ' άλλου στα ποντικάκια οφείλει ΜΕΓΑΛΟ χρέος η ανθρωπότης, μια και τραβούν τα πάνδεινα στα διάφορα εργαστήρια δοκιμών ΔΥΣΤΥΧΩΣ, μέχρι το....άδικο τέλος των ναι; Μάλιστα...